Los Angeles, California

Vandaag moeten we de laatste boodschappen doen. Een jaar voorraad make-up voor Cathy, omdat het hier veel goedkoper is dan in Nederland en een koffer om alle gekochte kleren naar Nederland te kunnen meenemen. Na wat zoeken op internet hadden we een K-mart gevonden. We zochten een koffer maar vonden eerst nog horloges (te goedkoop om te laten liggen) en nog meer spijkerbroeken (geen geld) nog wat overhemden voor Robin (we hadden nog niet genoeg) en toen op zoek naar een koffer. Inmiddels moest het een hele grote worden, maar dan wordt hij te zwaar voor het vliegtuig. Een middenmaatje gekocht, maar daar paste nog niet alles in. Een deel van de kleding moet dus in de handbagage. We weten nog niet of de drie koffers die we mee terug nemen niet te zwaar zijn, dat kunnen we morgen pas op het vliegveld bekijken. In dat geval moeten we op het vliegveld herpakken en zal er wat uit de koffers in de handbagage moeten.

Dit wordt onze laatste avond in de USA. We hebben de koffers ingepakt en gaan zo eten in het restaurantje onderin het motel. We zijn moe en hebben geen zin meer om weer een eind te wandelen op de Hollywood Boulevard, bovendien regent het. We moeten sowieso vroeg naar bed want om 05.00 uur gaat de wekker, het is nog een uur rijden naar het vliegveld als het verkeer mee zit en we moeten de rental car return nog opzoeken om de auto in te leveren. Om 07.30 uur worden we op het vliegveld verwacht om in te checken, om 10.32 uur vertrekt het vliegtuig. Donderdagmorgen om 09.25 uur zullen we dan weer op Nederlandse bodem staan.

Vandaag gereden: 12 km

Los Angeles, California

Het ontbijt is hier niet inclusief maar wordt wel geserveerd in een klein restaurantje dat bij het hotel hoort. Na het ontbijt zijn we een stukje gaan rijden. Eerst naar “Rodeo Drive” de duurste winkelstraat van heel Los Angeles, hier zijn we maar even uitgestapt om te wandelen en ons te vergapen aan de etalages.  In de winkels zie je bijna geen klanten, de verkopers staan zich te vervelen.  Je kunt deze straat vergelijken met de P.C. Hooftstraat in Amsterdam maar dan nog wat chiquer. Sommige zaken schijnen enkel op verzoek van de klant open te gaan. Daarna doorgereden naar Beverly Hills om wat door de woonwijken te rijden. Wat een kasten van huizen staan hier, hier wonen zeer rijken en natuurlijk de filmsterren. En dan hebben we nog niet eens de afgeschermde wijken gezien waar een muur omheen staat met een toegangspoort en waar een portier alleen bestemmingsverkeer toelaat.

Omdat we in Hollywood wonen op dit moment willen we natuurlijk ook de Hollywood letters zien in de bergen. Truus wist waar de letters staan en kon ons erheen navigeren. De weg er naar toe was erg slecht en zat vol gaten en was erg steil en bochtig. Helaas konden we er niet echt bij de letters komen, de weg was afgesloten voor toeristen, alleen aanwonenden konden door het hek verder omhoog, maar toch op een afstand van een paar honderd meter gekomen.  Weer terug naar beneden vanuit de Hills,  zijn we naar Santa Monica gereden, de stranden van Los Angeles. Daar hebben we een stukje gewandeld over de pier.

Het is echt een prachtig breed zandstrand met palmen. Wij troffen geen zonnebaders want het regende een beetje, de eerste regendruppels van deze vakantie. Nog een stukje langs de boulevard gereden naar Venice Beach, waar de mooie mensen doorgaans zonnen in strakke bikini’s en kleine zwembroekjes. Dit strand wordt ook wel “Mussle Beach” genoemd omdat hier de mannen lopen te pronken met hun gespierde body’s. Maar ook hier was door het sombere weer niet veel te beleven. Inmiddels was het alweer einde van de middag en zijn we weer terug gereden naar het hotel, in de spits is dat toch een ritje van 45 min.

Vanavond gaan we flaneren op Hollywood Boulevard en wie weet worden we ontdekt door een bekend castingbureau of een groot producent, Amerika is immers het land van de onbegrensde mogelijkheden !! 

Eén van de zijstraten van de Hollywood Boulevard was afgesloten en er stond een hele macht volk te kijken naar wat er in de straat gebeurde. Hier bleek een filmopname bezig te zijn. Veel Amerikanen stonden met mobieltjes de sessie te filmen, dus waarschijnlijk was het wel belangrijk. Wij hebben geen acteurs gezien (of niet herkend) dus zijn we maar weer doorgelopen. Helaas weer niet ontdekt.

Wel hebben we een groot deel van de sterren gelezen en de hand- en voetafdrukken van de echt groten gevonden. Die staan voor de ingang van het Grauman Chinese Theater naast het Kodak Theater. Vanavond hebben we onze internationale culinaire ontdekkingsreis afgesloten bij een Amerikaans restaurant. Peter een sandwich met geplukt varkensvlees en patat  en Cathy een real American Pie.  Dit smaakte toch beter als ons Russische avontuur.

Vandaag gereden: 100 km

Los Angeles, California

Het is zondag dus een rustdag, wel een beetje uitgeslapen in ons supergrote kingsbed, maar toch een drukke dag voor de boeg. Uitgebreid ontbeten in deze Hampton Inn, met veel extra lekkernijen. Nog koffie op de kamer gedronken, rustig uitkijkend op de jachthaven waar het leven al behoorlijk op gang gekomen is. Veel eigenaren gaan nog een dagje varen en hele gezinnen incl. Opa en Oma en de nodige huisdieren worden in de veelal zeewaardige jachten geduwd. Deze Amerikanen behoren allen tot de welgestelde klasse, ook gezien de auto’s op het parkeerterrein, we hebben nog nooit zoveel Hummers en Corvettes bij elkaar gezien. Afscheid genomen van de harbor-view  en op weg naar L.A.

Nog even langs goudkust gereden en daar liggen de bungalows en penthouses aan het water met aan de steiger de meest luxe jachten, fascinerend en dan te bedenken dat 1 op de 8 Amerikanen onder de armoedegrens leeft. Dat armoede beeld wordt ook niet bevestigd als wij aankomen bij het immense factory outletcenter  waar het om 12.00 uur al enorm druk is. Morgen is het in Amerika Columbus-day en dat maakt dat veel winkels extra kortingen geven. Columbus-day is een nationale feestdag waarmee de Amerikanen vieren dat Columbus op 12 oktober 1492 Amerika heeft ontdekt. Natuurlijk erkennen niet alle staten deze feestdag omdat het bijv. voor de staten waar veel indianen leven betekent dat dit het  begin van de onderdrukking is. Hoe dat in L.A. is geregeld weten we niet , wij profiteren van de kortingen en gaan naarstig aan de slag om de verlanglijstjes van de kinderen (en de onze) om te zetten in mooie hebbedingetjes. Wij hadden dit dagje winkelen ingepland en het is best leuk om centjes uit te geven, temeer met een dollarkoers van € 0,67 per dollar.  De kinderen weten exact waar wij moeten kijken : Vans, Converse, Ralph Lauren, Levi’s, Calvin Klein, van Heusen, Nautica, Diesel, etc. etc. Het is gelukt we hebben voor weinig  (veel koopjes is ook nog veel geld) een behoorlijke deuk in de creditcard geslagen.

We rolden pas om 18.30 uur uit het outlet center en gingen op weg naar onze hotelaccommodatie in Hollywood, nog een kleine 60 miles te rijden over de beroemde USA 101 south freeway.  Halverwege, we reden op de derde van baan van de 5 rijstroken, zagen we rode knipperende lichten achter ons en dat moest zoiets betekenen dat we een stopteken kregen. Voorzichtig over drie banen naar rechts gestopt op de afrit. De blauw-rood-oranje zwaailichten gingen achter ons aan en een tweetal schijnwerpers lichtten onze auto compleet uit. Wij hadden geen mogelijk om naar achteren te kijken. We wisten dat we niet mochten uitstappen en rustig moesten wachten op de dingen die zouden gaan gebeuren.  Het duurde even voordat de "officer" aan de rechter zijde (met de hand aan z’n revolver) bij het raam verscheen. Hij wees ons erop dat wij geen kentekenplaat hebben en vroeg daar een verklaring voor en hij wilde graag Peter’s rijbewijs zien. Nadat we e.e.a. hadden uitgelegd ( zie verslag  1) zei deze "officer" dat hij het papiertje met de 90 dagen kentekenvrijstelling pas had gezien toen hij uitgestapt was om ons te controleren.  Alles was oké en we mochten ons reis vervolgen, toch wel een heel bijzondere ervaring om door de Highwaypatrol ( is gelijk KLPD) aan de kant gezet te worden.

Na een half uurtje aangekomen op Highland Ave in ons Best Western Hotel. Kamer ziet er weer netjes uit en hier moeten we onze laatste drie nachtjes slapen. Vlug de spullenboel naar binnen gebracht en op weg gegaan om wat te eten. Blijken we maar 2 blokken af te zitten van de beroemde Hollywood Boulevard,we liepen al gelijk op de “Walk of Fame” en struikelden over de bekende sterren in het trottoir.

We kwamen langs het grote “Kodak Theater” waar jaarlijks de Oscaruitreiking plaatsvindt. Heel imposant en hartstikke druk, in een zijstraat een “Russian-American” restaurant gevonden en maar eens geprobeerd, heel apart maar qua eten niet echt bijzonder, de prijs was erg laag dus niet onoverkomelijk. Op weg naar het hotel nog even een Starbuck’s koffie gedronken, al met al was het een super vermoeiende dag  maar we hebben wel genoten.

Vandaag gereden: 99 km 

Oxnard, California

De rit vandaag was niet zo lang, dus lekker uitgeslapen tot 9 uur. Het ontbijt werd geserveerd in de lobby, maar die was niet meer dan 3m² groot, er konden net 3 mensen tegelijk binnen staan en dan was de lobby vol. Dus de geroosterde boterhammetjes en het bekertje thee maar meegenomen naar de kamer en daar met uitzicht op de Morro Rock zitten ontbijten.  

De koffers weer ingepakt en even op de Morro Rock wezen kijken of het echt zo bijzonder was, nou dat viel tegen. Het moet een broedplaats voor slechtvalken zijn, maar de enige vogels die wij gezien hebben zijn zeemeeuwen. Dan maar weer verder via de kustweg naar het zuiden. De weg is lang niet meer zo spannend als gisteren, het is grotendeels een rechte freeway.

We komen nog langs Santa Barbara, een plaatsje waar veel beroemdheden wonen of een vakantie houden. We gaan toch maar even van de snelweg af om te kijken of het echt zo spectaculair is. De stranden zijn prachtig, palmbomen langs de boulevard, de zon schijnt, maar de wind is zo koud dat er niemand op het strand ligt. Natuurlijk is er geen beroemdheid te ontdekken, of wij herkennen ze gewoon niet. Dan maar weer verder de snelweg op.

Het volgende hotel ligt in Oxnard in de jachthaven. We hebben nu weer een luxe hotel, een kamer met terrasje met uitzicht op de jachten in de haven.  Nadat we de zon hebben zien ondergaan in het water gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondmaal. Op de kamer ligt een lijstje met aanbevolen restaurants, maar we gaan eerst op zoek naar “downtown”. Daar vinden we maar twee restaurants, de één leeg en de ander bijna leeg.

Dan maar aan Truus gevraagd om ons naar een restaurant van het hotel lijstje te brengen, maar alle restaurants zijn tl-verlicht, vies, ongezellig of gewoon gesloten. Uiteindelijk gegeten downtown in het bijna lege restaurant. Is het hoogseizoen in Amerika dan toch echt voorbij. Amerika komt in de greep van een koude periode , op CNN zien we sneeuwstormen en slippende en botsende auto’s in Colorado, niet eens zover hier vandaan.  Goed wij hebben dat enkele dagen geleden ook al mogen meemaken.  Morgen naar Los Angeles, het is daar rond de 20 C en voorlopig nog zonnig en droog. 

Vandaag gereden: 261 km 

Morro Bay, California

Het wordt steeds moeilijker om vroeg op te staan, terwijl we hier toch meer uren slapen als thuis. Het croissantje en de donut van de chinees waren lekker als ontbijt, kopje thee erbij en we kunnen weer op pad.

Het eerste stuk gaat over de Freeway, dus saai. Aangekomen in Monterey wordt het al leuker, daar op de Fishermans Warf een kopje koffie gedronken en toen op zoek naar de 17 mile drive. Dit is een 17 miles lange laan langs de zee om een golf veld heen. Aan het begin hiervan zijn nog wat luxe woonwijken met fantastisch mooie huizen, de meesten zijn van hout, vanwege de vele aardbevingen hier. Ze zijn geschilderd in zeer uiteenlopende kleuren, zodat het een heel vrolijk gezicht is om langs deze straten te rijden.

Midden in een woonwijk kwamen we weer een Deer (een hert) tegen die overstak naar zijn vriendjes die aan de overkant in een tuin stonden te grazen.

Verderop langs de weg kwamen we een hele stam eekhoorns tegen en keken we uit op een rots waar een kudde zeeleeuwen en zeehonden lagen te zonnen, samen met een meute pelikanen.

Na de 17 mile drive kwamen we uit op de beroemde Highway 1, de eerste verbindingsweg  tussen noord en zuid. Stel je er niet te veel van voor, het is grotendeels een tweebaansweg die langs de kust kronkelt evenredig aan het achterliggende gebergte, dus soms op zeespiegelniveau maar even later weer enkele honderden meters hoogte. Onbegrijpelijk dat we zoveel bikers tegen komen die deze Highway One als de ultieme uitdaging zien. De weg voert een paar honderd miles langs de kust. Dit keer was het Cathy’s beurt om de weg met pins en dips te rijden, dat gaat wel wat langzamer dan bij Peter maar we hadden de hele dag de tijd.

Onderweg natuurlijk weer de nodige Vista Points met uitzicht op zee en tot onze verrassing vonden we ook een kudde zee-olifanten op het strand.  Ze rusten uit op het strand en komen daar zonnen. Tijdens hun zonnebad gooien ze zand over hun lijf. Een koddig gezicht al die dikke logge lijven, één van hen had zelfs een heel tevreden glimlach.

Hierna waren we nog maar 25 miles verwijderd van Morro Bay, onze overnachtingsplaats  Een middelgrote plaats met als grote blikvanger een imposante rots “voor de deur”. Ook hier is het toerisme weer een grote bron van inkomsten gelet op de vele hotels, restaurants en de mega jachthaven. ‘s Avonds gegeten in BBQ restaurant waar het vlees op hout BBQ wordt klaargemaakt en geserveerd in een mandje met daarbij plastic bestek.

Op de kamer de omgekeerde airco aangedaan en heerlijk verwarmd een koel biertje en glaasje wijn genomen. 

Vandaag gereden: 420 km 

San Francisco, California

Vandaag maar weer eens uitgeslapen tot 9 uur en daarna ontbeten bij Peter D. een ontbijt / lunch restaurantje onder de motelkamers. Voor het eerst gebakken eieren met ham gegeten. Daarna nog wat emails beantwoord en toen was het weer tijd voor de volgende excursie. Vandaag stond er een ritje over de Golden Gate Bridge op het programma en een wandeling door Sausalito.

Maar eerst wilden we de gekke Lombard Street zien. In heel San Francisco zijn de straten recht omhoog of omlaag, alle straten staan haaks op elkaar met maar 2 diagonale straten er tussen door. De enige uitzondering is een klein stukje Lombard Street, over een lengte van één blok kronkelt de straat in 10 bochten omlaag.

Aan beiden zijden van de straat rond de bochten zijn bloemperken aangelegd, zodat het geheel er erg kleurrijk uitziet. Veel toeristen vinden het leuk om door deze straat naar beneden te rijden, net als een aantal Segway excursies. Die auto’s en segway’s langzaam naar beneden te zien komen is een koddig gezicht.

Daarna zijn we over de Golden Gate Bridge gereden naar Sausalito en hebben natuurlijk weer veel foto’s gemaakt van deze beroemde brug. In Sausalito hebben we wat langs de haven gewandeld en wat winkeltjes bekeken en daarna zijn we een stukje langs de kust naar het noorden gereden. Dit bleek geen succes, want na een uur waren we nog nauwelijks opgeschoten omdat de weg weer verschrikkelijk kronkelde. Dus maar weer een highway terug gezocht en weer naar het hotel terug gereden. Uiteindelijk toch 5 uur onderweg geweest. 

’s Avonds zijn we gaan wandelen in China Town, nadat we eerst met de bus (met overstap) de goede richting zijn opgereden. Hier huisvest de grootste Chinese gemeenschap van Amerika. In deze wijk wonen heel veel chinezen en veel Chinese gewoonten en tradities zijn in deze wijk terug te vinden. In de Grant street zijn de meeste winkels en restaurantjes te vinden. Hier zijn natuurlijk ook de toeristen die in de vele bazaars hun souvenirs proberen te kopen. Deze winkeltjes  zijn volgepropt met alles wat China voor de Westerse wereld ooit heeft geproduceerd. Hier kan je T-shirts kopen voor € 1,00, de ene winkel biedt weer tegen de ander op. Maar er zijn ook speciaal zaken op het gebied van zijde en oosterse kleding.  We hebben daar ook gegeten in een echt Chinees restaurant.

We kozen voor een uitgebreide Dim Sum maaltijd, een soort Chinese tapas, ongeveer 10 gerechtjes van vis, pork, beef en groente, heel apart en het ene was heerlijk het andere weer een stuk minder maar best heel grappig om een keertje te doen. We kregen groene thee ijs toe met een gelukskoekje. Beetje jammer dat Cathy haar tekstje niet begreep en thuis eerst moet uitzoeken waar haar geluk uit zal gaan bestaan, terwijl Peter recht tegenover haar zat….. maar goed !! Na afloop zijn we nog naar een Chinese bakker geweest en ons ontbijtje voor morgen gekocht. Morgen moeten we weer vroeg op want het wordt een lange rit met veel sightseeing in de richting van Los Angeles, ons uiteindelijk einddoel, maar zover is het nog lang niet, eerst Morro Bay.

Vandaag gereden: 125 km

San Francisco, California

In dit hotel wordt geen ontbijt geserveerd, maar we hebben nog een noodrantsoen van twee plakjes ontbijtkoek en één koffiebroodje. Samen met een vers gezet kopje thee, kan het er mee door.

We zitten al vroeg in de bus richting pier 33, we hebben thuis al kaartjes gekocht voor de excursie naar Alcatraz. Op de pier aangekomen zijn we niet alleen, er gaan 450 mensen op de boot naar het eiland, en dat elk half uur. Op het eiland moeten we eerst een stuk klimmen naar de top van de rots waar de cellenblokken staan en daar krijgen we een persoonlijke audiotour mee in het nederlands. Met deze tour volgen we een uur lang de belevenissen van gevangenen en bewakers, en zien we hoe ze daar hebben geleefd.

De cellen waren 2,5 m lang en 1,75 m breed, net genoeg voor een bed, een wc, een wastafel en een plankje aan de muur dat als tafeltje dient. We zijn het hele cellenblok door gelopen en hebben alles gezien, zoals de eetzaal, de bibliotheek, de luchtplaats, de bezoekers ruimte, de isoleercellen. Maar ook de wapengalerijen waar de bewakers stonden, van waaruit de gevangenen continue onder schot werden gehouden. We zijn in de controle kamer geweest en in het kantoor van de directeur. Wat de tour zo indrukwekkend maakte is dat we steeds hoorden wat de gevangenen zelf vertelden over hun leven daar, met daarbij de nodige achtergrond geluiden van hoe het geweest moet zijn. Er werd ook veel aandacht besteed aan de grote opstand en later de ontsnapping van de 3 gevangen die nooit meer teruggevonden zijn. Hier is de film ‘escape from Alcatraz” over gemaakt met o.a. Clint Eastwood.

Eenmaal met de boot weer terug op de pier, zijn we gaan wandelen op Fisherman’s Warf. Vooral pier 39 is erg gezellig met zijn vele restaurantjes en winkeltjes. De grootste attractie is echter de kolonie zeeleeuwen. In 1990 kwamen de eerste zeeleeuwen bij de pier, kort na de aardbeving van 1989.

Sindsdien worden het steeds meer en zijn er vlonders gebouwd voor de zeeleeuwen waar ze op liggen te zonnen.

Na een paar kilometer wandelen op de Fisherman’s Warf, wilden we met de Cable Car naar Union Square om te winkelen. Helaas stond er een rij van zeker 500 mensen, dus hebben we een gewone bus genomen naar het winkelhart. Daar zijn we naar de Apple shop geweest om voor papa Bennenk een 5th generation ipod nano te kopen. Dit spul is hier veel goedkoper dan in europa.

Hier was ook het begin punt van de Cable Car en hier stond helemaal geen rij voor de kassa. De Cable Car kwam het dichtst uit bij ons hotel, met de bus moesten we overstappen. Daarom maar twee enkeltjes gekocht om terug te rijden naar ons hotel. De Cable Car is een historisch vervoermiddel uit het begin van de vorige eeuw, die vooral voor de toeristen in stand gehouden wordt. Op het eindpunt zit een draaiplateau waarop de Cable Car nog met handkracht wordt gedraaid om weer terug te rijden.

Ook de Amerikanen gebruiken nog steeds de Cable Car, met hun ov maandkaart kunnen ze zowel op de bus als de trolley bus, maar ook op de tram en de Cable Car. Als de Cable Car vol zit hangen de mensen aan het balkon of aan de zijkant op de treden.

Eindelijk weer terug bij het hotel hadden we inmiddels al weer maar dan 8 kilometer in de benen vandaag. Eerst maar uitrusten en daarna weer een restaurant uitzoeken. Dit keer was het een Thais restaurant, we zijn tenslotte nog steeds op avontuur. Het was weer bijzonder lekker, maar wel te veel om op te eten. Het restant kregen we zoals hier gebruikelijk mee in een “doggybag”.

Vandaag gereden: 0 km

San Francisco, California

Vandaag  gaan we op weg naar de grote stad …. San Francisco !  Nu laten we al het natuurgeweld achter ons en gaan via San Francisco langs de kust afzakken naar Los Angeles. Het weer valt ondanks de voorspellingen , koud en winderig , reuze mee en het is zonnig en in de stad echt terrasjes weer, naar schatting zo’n 21 tot 23 graden.  We hadden een jas aan maar dat was te warm. Maar even bij het begin beginnen, na een uitgebreid ontbijt met warme wafels en de nodige geroosterde boterhammetjes vertrokken in westelijke richting naar de kust toe. We hebben Truus (onze navi) wat rust gegund en hebben een route uitgestippeld langs de vele meren in deze omgeving. Hoewel er op de kaart een rechte weg staat, hebben we zeker 2 uur bergwegen gereden met de nodige hairpins en dips.
Onderweg nog de nodige foto’s gemaakt van vooral al die echt typische Amerikaanse dingetjes.

Hoe dichter we bij SF komen hoe drukker het verkeer en uiteindelijk via de highway SF binnen gereden.  Deze highway telt op sommige stukken meer dan tien rijbanen en het is een wirwar van afslagen en opritten, het “keep your lane” principe werkt echt perfect. Wil je wisselen van baan dan krijg je de ruimte, moet er geritst worden, dan gebeurd dat op de wijze van de postbus 51 spotjes. Er is geen bestuurder die het in z’n hoofd halt om door te drukken, voorrang te nemen, te plakken of maar boos te kijken ! Terwijl het net zo druk is als op de A 10 in de pits.

De kruisingen welke niet door verkeerslichten worden geregeld zijn “4 way stop”. Gewoon een gelijkwaardige kruising met vier stopstrepen. Hier is het principe dat iedereen verplicht moet stoppen, degene die het eerst stilstaat voor de stopstreep ook het eerste mag optrekken om zijn weg te vervolgen, gevolgd door nr.2, nr.3, en nr.4. Staan er auto’s achter je dan schuiven die automatisch steeds een plaatsje op richting de stopstreep. Dus niet rechts heeft voorrang, doorgaand verkeer heeft voorrang op afslaand verkeer, gewoon netjes op je beurt wachten en je mag altijd als het je beurt is, hoffelijk, vriendelijk en veilig verkeersgedrag van jong en oud.  Wat dit betreft kunnen ze er in Nederland nog wat van leren.

Dwars door de stad gereden over een gigantische brug  met 2 verdiepingen van zes rijstroken naar het schiereiland, het bruisend hart van SF, overgestoken. Op de brug kreeg Cathy visioenen dat deze brug eerder was ingestort tijdens een aardbeving en dat alle auto’s op het onderste wegdeel werden verpletterd, je kunt wel raden waar we reden. Onze Truus loodste ons feilloos naar het hotel. Vrij parkeren op de binnenplaats en in de kelder en ondanks de afgebladderde voordeur een mooie ruime, nette kamer van alle gemakken voorzien.  ‘s Middags nog even de stad ingereden om wat te winkelen en een broodje te eten. Bij terugkomst in het hotel bleek de garage vol te zijn,  we moesten keren om er weer uit te komen maar de garage was erg nauw. Peter reed achteruit en vroeg Cathy staat daar een paal? Cathy antwoordde “Ja er staat een paal” en toen reed Peter er tegen aan. Jammer maar helaas, maar zien wat de verhuurder er van zegt. ‘s Avonds de omgeving van het hotel verkend en gegeten bij de Vietnamees en boven verwachting lekker gegeten. Morgen wordt een excursie dag dus niet te laat naar bed !!

Vandaag gereden: 372 km 

Yosemite National Park, California

Ondertussen was dus dag 15 aangevangen en wist Peter dat om 08.00 uur de winkel openging en dat daar hot water voor de thee werd verkocht. Cathy verblijdt met warme thee maar ook naar mekaar uit gesproken dat er geen tweede nacht in deze hut wordt doorgebracht. Met trillende handen en bibberende ledenmaten alle spullen uit de berenkluis weer in de auto gepakt en naar de receptie getogen om te zeggen dat wij dit geen tweede nacht gingen volbrengen.

Tot onze verrassing toonde deze heer begrip en gaf ons het bedrag van de tweede nacht retour. Toch weer € 50,00 verdiend en goed voor een echt bed aan het einde van deze nacht.  We beseften wel bij daglicht dat het echt een avontuurlijk kamp was, midden in de wildernis en met goede temperaturen, de goede uitrusting, best een uitdaging, maar we waren gisteren de dag verkeerd begonnen met zoveel stress en omrijden en de extreme kou ‘s avonds.  Later zou ook blijken dat heel USA verrast was door de extreme sneeuwval en koude wat nog nooit was voorgekomen op 4 oktober. Alleen wij troffen het weer !!
Maar goed 5 oktober lag voor ons en we wilden Yosemite park ontdekken en de highlights ontdekken. Dus na de receptie van het Housekeepings Camp toch naar het Visitors Center gereden en daar ons laten voorlichten over alle mogelijkheden. Peter heeft in de winkel nog vlug een dikke trui gekocht en we zijn begonnen aan ons bezoek aan de hoogtepunten van het park. Eerst een film bijgewoond (lekker warm binnen) en daarna naar het Indianendorp gewandeld en daar een Ahwannee, een autochtone indianenvrouw ontmoet die ons veel informatie gaf.
Daarna een wandeling gemaakt langs de hoogtepunten in de valley en de enorme rotsformaties. Geluncht in het centrum en met de auto verder gegaan.
Eerst naar de Bridalveil Fall (bruidsluier waterval) gereden en weer perplex gestaan van de schoonheid van de natuur.

Daarna met de auto naar de Mariposa  Groove gereden waar de sequoia bomen staan. Deze oerbomen kunnen meer dan 2000 jaar oud worden en zijn van giga omvang en hoogte. Niet te bevatten dat zoiets kan groeien, zo groot en zo dichtbij en wat voel je je dan nietig !  We blijven ons verbazen in deze natuur !













Wie dacht dat wilde dieren bang zijn voor mensen, heeft het mis. Gisteravond hebben we een hele beleefde “Mule Deer” ontmoet, hij stond netjes aan de kant van de weg te wachten en toen wij stopten knikte hij met zijn kop en stak rustig over. Vanmiddag stonden we oog in oog met een Coyote, maar die keek zo streng naar ons dat wij niet uit de auto durfden om een foto te maken. Na ons bezoek aan deze sequoia bomen zijn we om 18.00 uur het park uitgereden om een echt bed te vinden. Na een uurtje rijden vonden we in Mariposa een uitstekend Best Western Hotel. Cathy praatte er met haar charmes toch nog 30 dollar last-minute korting vanaf en vanavond leggen we weer all comfort in een groot Kingsbed met alle luxe omringd ons moede hoofd te rusten. Deze avond niet echt zin om uit eten te gaan dus vlug een pizza aan de overkant gehaald. ( ja kids …..pizza….. jullie ouders zijn echt onvoorspelbaar en bij het bizarre af) . Dit waren een tweetal enerverende dagen, waarbij we gisteren ons dood ongelukkig voelden en nu weer de koning te rijk , het kan verkeren, maar het maakt deze vakantie in alle uitingen extreem en onvoorspelbaar maar echt heel spannend.

Vandaag gereden: 123 km

Yosemite National Park, California

Omdat we gister de hele avond de verwarming aan hadden staan, was het vannacht te warm om goed te slapen. Toen we opstonden bleek dat het de hele nacht gesneeuwd had, alles om ons heen was wit, het meer was door de sneeuwval en de mist niet eens meer te zien. We waren van plan om vanmorgen alsnog naar dat oude goudzoekerstadje Bodie te gaan en daarna over de Tioga pas naar Yosemite Village te rijden.

Het sneeuwde nog steeds en daarom was de weg naar Bodie gesloten vanwege de sneeuw, erger nog de Tioga pas was ook  gesloten, via de Tioga pas zouden we in 2 uur in Yosemitepark zijn.  Dat betekende dus omrijden, we mochten niet naar het noorden rijden omdat de weg was dicht gesneeuwd en er alleen met sneeuwkettingen gereden mocht worden, die natuurlijk niet in onze huurauto aanwezig waren. Eigenlijk kregen we het signaal om z.s.m. naar het zuiden te rijden anders zouden we geen kant meer op kunnen. Onze volgende overnachtingplaats lag 140 km en 2.12 uur van ons vandaan over de bergpas, nu moesten we terug naar het zuiden om de Sierra Nevada heen, dat betekende een omweg van naar schatting 500 miles en 9 uur. Dezelfde weg terug die we gister heen gereden zijn, weer die saaie snelweg dus maar weer typen in de auto. Na 3 uur waren we weer terug bij de Death Valley om dan nog een uur verder naar het zuiden te rijden.

Als we eindelijk de snelweg verlaten wordt de weg net een achtbaan, we gaan nog net niet over de kop, maar veel scheelt het niet.  Deze achtbaan houden we 3 uur vol en dan kunnen we weer naar het noorden rijden. Met een paar kleine pauzes komen we na 9 uur eindelijk bij de ingang van Yosemite Park aan. Dan wordt de weg weer een achtbaan van een uur en zijn we eindelijk bij de tent gekomen die we hebben gehuurd in het Housekeeping Camp. Het is ondertussen stervenskoud en aardedonker. Uiteindelijk de receptie gevonden die reeds gesloten was, wel hing onze voucher en die van vele anderen, op het raam geplakt.  H 54 vinden viel niet mee, wat we aantroffen al helemaal niet !!! Een vervuild hutje in de buitenlucht met geen enkele luxe, een kaal vochtig bed en verder een kastje om je spullen op te bergen en tentzeil dak en een tentzeil schuifdeur.

Het was zo koud !  Toch maar  het beddengoed gehaald bij een apart barakje en het bed opgemaakt.  Wat moet je anders om 21.00 uur en meer dan een uur van de ingang van het park. We waren op geen enkele manier voorbereid op zoveel kou en een “kampeer”intermezzo. Geen goede kleren en geen campingspullen, andere kampeerders liepen in  gewatteerde jassen met ijsmutsen en handschoenen en stookten houtvuren om warm te blijven, wij hebben zomerkleren en niet eens een aansteker of lucifers bij ons.

Maar bikkeltjes als we zijn hebben we alle drank en eten en toilettassen in de berenkluis gezet en hebben het kamprestaurant opgezocht om in ieder geval de warmte en een maaltijd te scoren.

We hebben heerlijk gegeten en ons verblijf gerekt met koffie en thee totdat wij als de laatste het restaurant verlieten. Richting onze tent en onze nachtrust !   O, wat was het koud, het zou 3 tot 7 graden gaan vriezen.  We hadden vier dekens gehuurd en zijn direct in bed gekropen. Getracht elkaar warm te houden, maar het was een rampnacht, keihard bed en onbeschrijflijk koud, per slot hebben we twee dagen hiervoor  in de Death Valley  geslapen met de airco i.v.m. de warmte.  We zijn de hele nacht  meer wakker geweest dan we hebben geslapen. Peter is om 07.00 uur opgestaan omdat hij mega pijn in zijn rug had en met meerdere laagjes kleding d.m.v. een wandeling weer warm te worden.

Vandaag gereden: 770 km

Lee Vining, California

De woestijn lucht en de berglucht doet ons erg goed, we slapen als marmotjes. Of zou het door de vermoeiende dagen komen? Het is maar goed dat we mobiele telefoons bij ons hebben, gsm bereik hebben we hier niet maar de wekker doet het wel. Zonder de wekker zouden we uren te laat wakker worden. Omdat we hier in de woestijn weinig keus hebben moeten we wel aan het ontbijt buffet deelnemen. Wel lekker met scrambled eggs en bacon. Een schaaltje vers fruit en we hebben de vitamientjes voor vandaag weer binnen.

Het eerste uur door de bergen is de weg net een achtbaan, we gaan nog net niet over de kop maar de weg is erg bochtig met veel diepe “dips”. Als we na twee uur weer in de bewoonde wereld komen kunnen we eindelijk weer tanken, en kan Cathy zich weer uitleven op het schoonmaken van de voorruit. Peter gebruikt de auto telkens als vliegenvanger. We fotograferen veel tijdens het rijden, we kunnen toch niet voor elke foto onderweg stoppen, is het wel?

Verder is de weg vrij saai vandaag, dus kan Cathy het reisverslag in de auto op schoot bijhouden.

Als we in Lee Vining aankomen is het inmiddels  15.00 uur dus eerst weer ingecheckt. Het is een klein oud motel, maar wel leuk ingericht. Het is een cottage stijl. We hebben een kamer met balkon uitkijkend over het Mono Lake.

Jammer alleen dat het hier allemachtig koud is. Vanmorgen vertrokken we met 30 ºC uit de Death Valley en hier is het maar 17 ºC. Met een lange broek en een jas aan hebben we het nog koud. De wind giert om het huis heen, vannacht gaat het zelfs - 3ºC vriezen.

Tot nu toe hebben steeds geluk gehad met het weer, waar het normaal koel is in deze tijd van het jaar hadden wij 24 ºC en in Las Vegas en Death Valley waar het normaal 38 ºC is of nog warmer was het nu maar 28 ºC tot 30 ºC. We hebben nog alle dagen zonnig onbewolkt weer gehad.

We gingen op zoek naar Bodie een ghost town hier in de buurt. Het is een oud goudzoekers stadje, dat in de jaren 30 totaal is verlaten. 5% van de huizen is bewaard gebleven, nog helemaal ingericht alsof  de bewoners zo terug komen. Na een kwartier kwamen we op een hobbelweg met keien en kuilen.  15 km lang gehobbeld met een maximale snelheid van 30 km/u kwamen we uiteindelijk om 15.57 uur aan.

Jammer de winterseizoen was ingegaan sinds eergisteren, het dorp sloot om 16.00 uur, we mochten er niet meer in, we mochten allen nog een foto maken op afstand. Dus onverrichter zake terug gekeerd naar Lee Vining. 

Daar een uitstapje gemaakt naar het Mono Lake. Dit is een bergmeer die niet afvloeit middels een rivier in zee. De mineralen vanuit de bergen maken het meer heel zout, waardoor slechts heel weinig leven in dit water mogelijk is. De mineralen worden afgezet op de rotsen en vormen zo zoutpilaren. Omdat de afgelopen eeuw veel water aan het meer ontrokken is voor drinkwater, steken deze zoutpilaren inmiddels boven de waterspiegel uit.

Er is hier maar één restaurant, dus geen keus wat betreft de avondmaaltijd. Zoals we inmiddels gewend zijn staan we binnen een uur weer buiten. In het hele dorp is niets te beleven dus dan maar op de kamer zitten met de verwarming aan en vroeg naar bed.

Vandaag gereden: 430 km

Death Valley, California

Na het croissantje met koffie cq thee nog even de mail gecheckt ( we raken verslaafd aan email van thuis) en daarna de koffers ingepakt. Om 10.30 zaten we al in de auto op weg naar de Death Valley. In de Death Valley eerst naar “Dante’s View” gereden voor een gigantisch uitzicht over de valley. Een omweg van maar 35 km. Vervolgens even gestopt bij “Zabrinsky’s point.

Daarna de volgende afslag naar “Badwater” genomen, weer een omweg, dit keer 75 km, maar je wilt wat zien in de Death Valley toch? Badwater ligt 85 m onder de zeespiegel en is daarmee het laagste punt van de USA.

Dan nog langs de “Devils golf court” om naar de zout-formaties te kijken.
Op de terugweg over de “Artists drive” gereden, waar we tussen de rotsen door reden die bijna alle kleuren van de regenboog hadden.

Deze rotsen zijn zoveel kleurig door dat de verschillende metalen zijn geoxideerd.  Telkens denken we dat we alles al hebben gezien en toch worden we iedere keer weer verrast door de schoonheid van de natuur.

De weg door de Death Valley is een lange eenzame geasfalteerde weg, we komen weinig auto’s tegen.

Bijna aangekomen bij “Stove Pipe Wells” zien we ook nog de “Sand Dunes”,  reusachtige duinen midden in de woestijn. De wandeling hiernaar toe slaan we maar over. We gaan wel een keer naar Scheveningen.

Stove Pipe Wells blijkt een klein gehuchtje te zijn met een winkel, saloon, restaurant, een zwembad en een souvenier winkeltje en wat lage gebouwtjes met kamers.  De kamer blijkt als we binnen komen toch heel luxe en erg gezellig. Als we tot de conclusie komen dat we de lunch weer eens vergeten zijn en ons croissantje van half acht het laatste is wat we hebben gegeten (op wat M&M na) gaan we eerst maar eens dineren, het is dan al 19.00  uur.  In het restaurant  zijn de stoelen berekend op Amerikanen, ze zijn aderhalf keer zo breed als bij ons, toch hebben de Amerikanen naast ons moeite om zich er in te persen. Na het eten is het al weer donker en rest ons niets anders dan de mail te checken met de b.h.v. de wifi in de lounge. Nog een borreltje op de kamer en dan is het toch weer 00.30 als we gaan slapen.

Vandaag gereden: 375 km