Las Vegas, Nevada

Vanochtend eens echt uitgeslapen, gisteravond zijn we al voor 00.00 uur in slaap gevallen maar we werden pas om 09.45 uur wakker omdat we geen wekker hadden gezet. We hebben hier geen faciliteiten op de kamer om koffie of thee te zetten, dus dan maar een glaasje water en een plakje ontbijtkoek  (meegenomen voor noodgevallen zoals deze), daarna onder de douche nog even de mail van de kinderen beantwoord en toen op zoek naar een ontbijt.

Een eindje langs de strip gewandeld en bij Planet Hollywood het winkelcentrum ingelopen. Alles is hier overdekt zonder ramen, zodat je nergens daglicht ziet. De sfeer binnen is een vroege avond sfeer met wat wolkjes en opkomende sterren aan de hemel (op het plafond). In een van de restaurantjes een croissant gegeten met een grote beker thee en koffie. Daarna weer rustig terug gewandeld langs alle winkels naar het hotel. Voor vanavond hebben we kaartjes voor de Jubilee show gekocht, de langst lopende show hier in Las Vegas.

Hier in Las Vegas verliezen we alle tijdsbesef, we hebben om 12.00 uur ontbeten, om 17.00 uur geluncht en om 19.00 uur zitten we aan een aperitief met wat pinda’s, uit te rusten voor de show van 22.30 uur.

We zijn na het ontbijt eerst weer terug gegaan naar de kamer om wat te relaxen en om half vier weer gaan lopen op de Strip, dit keer in zuidelijke richting. Eerst door het Bellagio hotel heen daarna een tijdje langs wat nieuwbouw en toen naar binnen bij New York New York. Voor dit hotel staat een vrijheids beeld een daarachter de skyline van Manhattan. Hier tussen staat een hele lange roalercoaster.

Daarna doorgelopen naar Excalibur en als laatste het Luxor binnengelopen. Het Luxor is een pyramide met een zeer grote spynx ervoor.

In de pyramide bestaan de 4 wanden uit galerijen met hotelkamers , toch kun je als je beneden in pyramide staat helemaal tot in punt naar boven kijken. Deze punt is misschien wel 100 m hoog. Beneden in de pyramide is weer het bekende casino en een aantal terrasjes en eettentjes. We hebben daar geluncht en zijn toen aan de overkant weer terug gelopen.

Door het MGM Grand hotel en daarna wat winkels bezocht zoals M&M, Hardrock café, Coca Cola en nog wat leuke kleding zaakjes. Om 19.00 uur weer terug op de hotelkamer weer even met de voeten omhoog , want we hebben nu bijna 10 km gelopen. We raken aardig getraind in het wandelen.

Om 22.00 uur is het tijd om naar het theater te gaan voor de show Jubilee. We hebben mooie plaatsen net naast de  geluidstechnicus. Het is een echte classic show met prachtige dames met veel veren en veel blote borsten.  Ander half uur lang worden we vermaakt met zang en dans, het is een echt spektakel. Na de show hebben we toch wel honger want we hebben sinds 17.00 uur niets meer gegeten. Op zoek naar een kleine snack komen we uiteindelijk bij een Mac uit.

Uiteindelijk is het alweer 02.00 uur als we naar bed gaan.

Vandaag gereden: 0 km

Las Vegas, Nevada

Vanochtend weer een continentaal ontbijt, nu voor het eerst met een warme wafel.

Eerst maar naar de volgend plaats gereden naar de liquid store om bier en wijn in te slaan. Vandaag over de interstate (snelweg) naar Las Vegas. De weg gaat eerst door de Virgin Mountains, dat betekent dus echt door de rotsen. De weg glooit heel licht, maar kronkelt nauwelijks. Ze halen gewoon een stuk berg weg of klieven de berg om de weg zo recht mogelijk te houden. Ze maken er zelfs geen tunnels in, dat is te lastig met het vrachtverkeer.  We waren te vroeg in het hotel, onze kamer was nog niet klaar.  We zijn daarom eerst maar naar de Hoover Dam gereden. Wat een enorme dam is dat, zeer indrukwekkend. Deze dam zorgt ervoor dat de Colorado niet meer buiten zijn oevers kan treden, bovendien is het een hele grote waterkracht centrale die Las Vegas van stroom voorziet.

Terug naar het hotel zijn we over de ‘Strip’ gereden , dit is de boulevard van Las Vegas waar ‘het’ allemaal gebeurt. Enorme thema casino’s die allemaal om aandacht schreeuwen. Zoals een Luxor in de vorm van een pyramide, Ceasars Palace, Treasure Island waar de piraten boten voor in het water liggen en Venetian met gondels in de grachten om het San Marco plein heen. Ons hotel staat naast een replica van de eifeltoren die bij het Paris hotel hoort. Wij zitten in Bally’s , één van de oudste hotels van Las Vegas in het midden van de Strip, we hebben een extreem grote en luxe kamer !!

We hebben s’avonds een wandeling (6 km) gemaakt over de Strip in noordelijke richting. Wat is het overal druk qua verkeer en wat een mensenmassa’s, zo’n schril contrast met de vorige dagen in de canyons. The strip is een 24 uurs economie, alle casino’s zijn 24 uur open en je kan het klokje rond eten en drinken. Het eten wordt na 00.00 uur wel een stuk goedkoper, maar daarop wachten wilden we niet. Uiteindelijk hebben we in het hotel een vorkje geprikt, het was inmiddels al bijna 23.00 uur. We hebben heel weinig verstand van gokken en gokkasten, dus is dat niet echt aan ons besteed. Een beetje rondkijken leert dat vooral oudere dames enorme bedragen vergokken. Morgenavond gaan we een show bezoeken, morgen eerst eens kijken hoe we moeten boeken. Eindelijk weer een wijntje op de kamer .. proost Mormoontjes.

Vandaag gereden: 290 km 

Zion Valley, Utah

Vanochtend maar eens uitgeslapen, we worden toch niet meer wakker voor de wekker. Als ontbijt  de broodjes genuttigd die we gisteravond in de supermarkt hebben gekocht. Om 11.00 uur dan toch op weg naar Zion Valley. Daar moesten we parkeren bij het ‘Visitors Center’ en met de shuttle verder want er mogen van mei tot oktober geen auto’s het park in. Het is weer wat anders om een Canyon nu eens van beneden te bekijken. Er zijn daar een heleboel mooie trails (excursies), maar de meesten zijn best moeilijk. Er zijn veel hoogte verschillen, de meeste trails gaan naar boven de rotsen op. Er liepen daar allemaal doorgewinterde bergwandelaars met bergschoenen en stokken, niets voor ons dus. Wij zijn meer “boulevard” wandelaars.

Er was ook een makkelijke trail langs de Virgin River naar de nauwe doorgang tussen de rotswanden waar de Virgin River zijn oorsprong heeft. Het was een licht glooiend, geplaveid pad van 1,5 km. Aan het einde van het pad kon je verder in de rivier bedding lopen naar de oorsprong, maar dit was op eigen risico. Het kan namelijk gebeuren dat de rivier binnen een paar seconde heel woest wordt en heel hoog, dit kan als het ergens anders heel hard regent of onweert. Lopen in de rivier betekent ook lopen over grote keien en natte schoenen, wederom dus niets voor ons. Wij hebben gelopen tot het pad ophield en toen weer terug, dat was meer dan 3 km lopen in de hete zon.

Langs het pad weer veel ‘wildlife’ gezien in de vorm van kleine Amerikaanse eekhoorntjes. Daarna weer de shuttle in naar de volgende trail. Helaas waren we onze lunch vergeten, die lag nog in de auto, en was er in het park niets anders te koop dan ijs en chips. Omdat de temperatuur inmiddels boven de 30ºC was gestegen kozen wij voor een ijsje.

Daarna de waterflessen weer gevuld en op naar de volgende ‘makkelijke‘ trail. Hoe zo makkelijk? Deze was wel geplaveid maar niet licht glooiend maar hel erg op en neer. Buiten adem kwamen we bij het beloofde meertje en de waterval waar je achter langs kunt lopen. Helaas heeft het daar al heel lang niet meer geregend, waardoor de waterval een klein straaltje was die je moest zoeken en het meertje niet meer dan een plasje water was. Hadden we daar nou 1 mile voor gelopen? Teleurgesteld het hele pad weer terug gelopen, komen we bijna aan het einde ineens oog in oog te staan met een ‘deer’. Vlak naast het pad stonden 4 herten te grazen. Heel veel foto’s gemaakt natuurlijk want thuis kom je dit soort wild niet tegen. Deze herten zien de mens niet als hun natuurlijke vijand en lopen gewoon om je heen. Dit maakte de teleurstelling van deze wandeling toch nog goed.

Toen we weer in de shuttle zaten die ons naar de auto terug bracht konden we goed voelen dat we meer dan 5 miles op en neer hadden gelopen met dit warme weer.

Ons hotel lag niet naast het park maar nog een uurtje verder op de route. Daar aangekomen was er geen restaurant in de buurt en konden we alleen kiezen uit een aantal fastfood ketens of een family- dining restaurant. Dit was een amerikaans TL-verlicht restaurant met een grote salade-bar en een iets grotere keuze als een fastfood. We kozen voor een New York steak en tot onze verbazing smaakte deze bijzonder goed. Helaas in dit nog steeds een mormonen streek en wordt er geen wijn bij het eten geschonken alleen maar grote cokes. Ook in de supermarkt wordt geen wijn verkocht, hiervoor moeten we of een half uur naar het volgende dorp naar de liquid store of een uurtje terug naar het dorp bij de ingang van Zion Valley. Dat wordt dus weer een avondje non-alcoholic.  Vannacht slapen we in een Comfort Inn en morgen gaan we op weg naar Las Vegas. We hebben nu voorlopig wel natuur genoeg gezien en snakken naar een beetje entertainment met gewoon een glaasje wijn.

Vandaag gereden: 171 km

Bryce Canyon, Utah

We zijn nu echt aangepast aan de tijd, we gaan laat naar bed en worden pas wakker van de wekker. Dit hotel was niet zo best, oude vuile vloerbedekking en bij het ontbijt, keus uit cornflakes en toast. Een baggle kon er niet af en dat terwijl dit hotel echt niet goedkoop was.

Vandaag een rit van 3 uur voor de boeg, Peter rijdt weer zodat Cathy nu van het uitzicht kan genieten. Eindeloze vlakten tussen honderden meters hoge rotsen.

Toch zijn die rotsen wel heel afwisselend, ze veranderen steeds van kleur, soms knal rood, dan weer oranje of geel en soms zelfs bijna wit. Ook de structuur is steeds anders, soms korrelig, dan weer heel steil en strak, soms rond en dan weer erg scherp. We zijn zelfs nog een stukje door de Zwitserse Alpen gereden met aan de ene kant van de weg de milka koeien en aan de andere kan de mustang paarden.  En dan kom je ook nog geregeld een sheriffs auto tegen die aan de kant staat te wachten op de hardrijders. Kortom genoeg te zien onderweg. Ons volgende hotel is een Best Western vlakbij de ingang van Bryce Canyon.

Het is een gigantisch groot complex met zowel motel- als hotelkamers. Wij hebben een motelkamer die dit keer heel luxe is. Na het inchecken zijn we gelijk naar het park doorgereden, want we hebben alweer een uur verloren door het tijdverschil tussen Arizona en Utah.

We dachten dat we inmiddels de rode rotsen wel hadden gezien en dat we daar niet meer van onder de indruk zouden raken, maar ook hier is het toch weer adembenemend mooi. We zijn toch weer onder de indruk van de natuur. We zijn eerst helemaal naar het einde van het park gereden, zoals aangeraden op het Amerika forum. Daarvandaan hebben we elke stop gemaakt die er maar mogelijk was. Het zijn vaste punten langs de route die goed aangegeven staan, steeds met enkele parkeerplaatsen. Elk punt had weer iets anders te bieden.

De Bryce Canyon bestaat uit “Hoodoos” dat zijn pilaren van zandsteen die zijn overgebleven nadat het omringende losse  zand is weggespoeld. Ze zien er een beetje uit als stalagmieten, met dit verschil dat stalagmieten groeien door watererosie en de hoodoos steeds dunner en kleiner worden door watererosie. Ook nu slijten ze nog steeds. Er zijn hier diverse wandelroutes naar beneden de Canyon in, maar daar hebben wij ons niet aan gewaagd. De hoogte verschillen waren ons te heftig om te lopen. Het alsmaar uitstappen en naar de uitkijk lopen was al vermoeiend genoeg.

Weer heel veel foto’s gemaakt en eindeloos genoten van de uitzichten. Als we hier een dag langer waren gebleven hadden we beslist een spectaculaire afdaling gemaakt.  Maar morgen wacht het natuurgeweld van Zion en dat is weer mooier, hoewel we dat nu niet kunnen geloven. Het zijn wel uitermate vermoeiende dagen, we hebben het idee dat onze benen met de dag korter worden, daar kan geen fitness tegen op !!

Vanavond wilde we gaan eten in het restaurant van de Best Western waar we logeren, maar er stond een rij van minimaal een half uur. Omdat wij beide een grote hekel hebben om voor je eten in de rij te staan, zijn we voor alternatieven naar de receptie gelopen. Geen bruikbare alternatieven, of naar de hamburgertent of minimaal 3 miles rijden, dus gekozen voor een magnetronmaaltijd uit de bijbehorende supermarket. Cathy ging voor spagetti en Peter voor de snitzel met championsaus en aardappelpuree.  Alles op de kamer warm gemaakt en …………… het was goed te eten !!  Budje (Budweiser bier) erbij en banaantje toe, zo zie je maar we zijn niet voor één gat te vangen. Leuk om uit te proberen ! Wat wel tegenviel was dat de supermarket op zondag geen wijn verkoopt, desgevraagd werd ons uitgelegd dat de eigenaren Mormonen zijn en dus geen alcohol verkopen op zondag, dus gaat Cathy bijna nuchter naar bed of ze moet een aanslag plegen op de 6 budjes in de koelkast.  Dit Best Western Hotel is de enige bij het park en wat je ziet is dat ook alle georganiseerde busreizen hier ook een nachtje slapen en dat geeft best veel (over)last en een heel massaal gebeuren.

Vandaag gereden: 287 km

Page, Arizona

Bij het ontbijt blijkt weer dat het een heel luxe hotel was in Kayenta, hier zijn ook croissants en gebakken eieren, lekker voor de afwisseling.

Vanmorgen rustig aan gedaan, want de rit van vandaag is niet zolang. We hebben in Page een excursie geboekt om 01.30 uur met een Indiaan naar de Upper Antylope Canyon. Vandaag reed Cathy zodat Peter ook eens om zich heen kon kijken tijdens de reis, maar het landschap bleek nog steeds die dorre Navajo vlaktes te zijn. Toch veilig in Page aangekomen eerst maar een broodje gegeten bij de Subways en ons daarna gemeld bij de Indianen voor de excursie. Met 14 personen tegelijk werden  in een truck geladen en daar zaten we een half uur in de volle wind over een “dirty road” naar de ingang van de Antylope Canyon.

Nou dirty was die road echt, nog hobbeliger als gisteren en ook stoffiger. Toch was het de moeite waard, want deze Canyon was adembenend mooi. We liepen over de bodem van de canyon, een mul zandpad tussen smalle rotsen door. De zon scheen door de kieren op de rode zandstenen rotswanden zodat er een fantastisch lichtspel ontstond.

De silhouetten van de rotsen prikkelde de fantasie van onze gids die ons telkens weer andere dingen wees waar we foto’s van moesten maken, zoals een beer, de devils-gate, DaVinci, een Highway, een zwanger vrouw, een big-foot en nog veel meer. Regelmatig nam hij ons fototoestel over om zelf de foto te maken, dat was sneller dan uitleggen waar je precies moest staan en hoe je moest inzoomen om de juiste plaatjes te krijgen.

Weer terug over het zandpad naar de bewoonde wereld. Bij het hotel aangekomen bleek de kofferbak een grote waterbak te zijn, de hele vloer was drijfnat en dus alle tassen ook. De hobbelweg van gisteren bleek niet zo goed te zijn voor de koelbox waar het ijs inmiddels was veranderd in water, de helft was eruit geklotst. Op de kamer alle tassen droog geföhnd en de kofferbak bekleding in de zon laten drogen. Gelukkig was het 31ºC vandaag, dus dat ging nog wel snel.

Nadat alles droog was ons zelf maar opgefrist en op pad gegaan naar de Glen Canyon Dam. Heel indrukwekkend hoe ze zo’n dam hebben kunnen bouwen. Via wat omwegen wilden we aan het water van Lake Powell (stuwmeer) komen. Dit is het watersportgebied en alle Amerikanen uit de verre omgeving komen met hun bootjes op de trailer naar dit gebied om te recreëren, waterskiën, waterscooteren of gewoon op te vallen. De bootjes waar zij mee achter de auto (pick-up’s) rijden moeten in ons land op een dieplader met nachtvervoer. Ongelooflijk als je hun combinaties ziet.

Inmiddels ging de zon onder dus maar weer een restaurant opgezocht, een steakhouse dit keer. Heerlijke spareribs gegeten nadat we een hele discussie met de ober hebben gehad over backed potatoes, volgens hem een gepofte aardappel volgens ons heel wat anders, tenslotte kregen we patat  als backed potatoes, rare jongens die Amerikanen !! Temeer omdat we tot nu steeds restaurants troffen waar we gelijk de rekening kregen als we geen dessert wilden bestellen. Bij deze moesten we ‘relaxen ‘ na het eten en rustig luisteren naar een ‘cowboy’ die dacht dat hij kon zingen en kwam de ober nooit meer terug zodat we moesten smeken om een rekening en om weg te kunnen.  s’Avonds een biertje en wijntje op de kamer en nog even kijken of er mail is !  Best leuk een PC mee op reis, maakt het allemaal wat makkelijker om met thuis te blijven communiceren,  3½ week geen ouders (voor de kids) en geen kids (voor de ouders) is best lang !!! 

Vandaag gereden: 275 km

Monument Valley, Utah

We raken steeds meer aan de tijd gewend. Vanochtend maar een kwartiertje voor de wekker wakker geworden.

Na het gebruikelijke ontbijt al vroeg op weg gegaan naar de Dessert View voor de laatste uitzichten op de Grand Canyon, deze keer langs de East Rim. Toch weer een andere look, zeker vanaf de Historische Watchtower. Daarna 3 uur rijden naar Kayenta. Bijna de hele weg door het reservaat van de Navajo Indianen gereden, wat een onherbergzaam land is dat. Grote dorre vlaktes afgewisseld met wat heuvels en een snelweg die er recht doorheen loopt. Hier en daar een paar caravans bij elkaar met Indianen en dat is dan een dorpje. Wel staat bij ieder caravan minimaal 2 pick-up trucks en een aantal paarden of koeien. Best nog wel een beetje armoedig.

Bij het hotel aangekomen eerst de koffers naar de kamer gebracht en daarna voor een snelle lunch naar de Burgerking.  Het was vandaag weer behoorlijk warm, naar schatting rond de dertig graden. Nog 40 km te rijden en dan komen we in Monument Valley, een gebied in eigendom van de Navajo’s.

De rotsen die we hier zien heten ‘buttes’ dat zijn tafelbergen die zijn blijven staan nadat al het zand eromheen was verdwenen door wind- en water erosie. Het zijn grote rechtopstaande rotsen van 300 meter hoog en weer knalrood. De meesten hebben een naam gekregen zoals ‘Elephant butte’ en ‘Camel butte’ ‘Three Sisters’ of ‘The Hub’ . We waren van plan om een excursie te boeken met een Indiaan met jeep, maar we spraken in het visitors center een Nederlander die het met eigen auto had gereden, wat prima te doen was en het scheelde ook nog eens 120 dollar. “Zuinig” als we zijn gingen we dus met onze Kia over de niet verharde hobbelweg van 17 miles om de hele excursie van meer dan 2 uur dan maar zelf te rijden. Achteraf geen slechte keuze, in vergelijk met de open GMC trucks met stoeltjes in de laadbak van de Navajo’s, want wij konden de raampjes dichthouden voor het stof en hadden het gemak van de airco en cold water aan boord.
Onze auto was aan het einde van de tour wel van kleur veranderd door al dat rode stof. Een schitterde tocht en weer veel foto’s gemaakt.

Terug naar het hotel in Kayenta en weer een vermoeiende dag achter de rug. ’s Avonds in het hotel gegeten, waarbij we werden bediend door Navajo-indianen. We hebben fajito’s gegeten, een soort wraps met beef, wokgroente en cheddarkaas. Was even wennen, maar wel lekker en een echt inlands gerecht.  Tijdens het eten speelde een Navajo op een soort inheemse blokfluit, best een apart sfeertje.  Daarna op de luxe hotelkamer nog een biertje / wijntje genuttigd, de email gecheckt en toch maar weer bijtijds naar bed, het was een heel vermoeiende dag !!!!!!!!!!!!!!

Vandaag gereden: 350 km

Grand Canyon South Rim, Arizona

Vannacht echt goed geslapen, toch weer vroeg wakker. Eerst maar weer een continental breakfast gegeten en om 10.30 uur weer op weg naar de Grand Canyon.
Nu gelijk doorgereden naar de Hermits Rest Route om die opnieuw te doen, om deze keer wel op verschillende plaatsen uit te stappen. We wilden de Rim Trail afwisselend lopen en met de shuttle bus mee rijden, maar het eerste stuk dat we liepen was hier en daar wel erg steil zodat we besloten om de rest van de Rim Trail maar met de shuttle te doen. We hebben inderdaad erg mooie vergezichten gehad over de Grand Canyon met hier en daar een stukje Colorado River. Het weer was ons bijzonder gunstig gezind, het was 23ºC en onbewolkt. Een heerlijke temperatuur om hier te wandelen. Het zich was dan ook erg helder waardoor we de North Rim konden zien, soms wel 66 km ver.

Vandaag hebben we de nodige “wilde” dieren gezien, het begon met wat eekhoorntjes die de wandelaars blijven volgen in de hoop dat er nog wat te eten viel.

Later zagen we hoe zo’n doodgereden eekhoorntje door een aantal raven werd verscheurd.
Ook moest onze shuttle nog stoppen voor een overstekend mannetjes hert. Hij liep rustig naar de overkant naar het vrouwtje met haar baby hertje die daar stonden te grazen langs de weg.

Als lunch vandaag onze eerste hamburger gegeten (met heel veel sla) in het park en daarna nog een andere route met de shuttle gereden. Ook daar weer een paar keer uitgestapt om de Canyon te bekijken, maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat de uitzichten een beetje op elkaar begonnen te lijken. Wij zijn niet zo gek als sommige mensen om naar beneden te lopen naar de Colorado, dus zijn we maar weer terug gegaan naar het hotel om wat uit te rusten voor het eten.

Tusayan is een heel klein plaatsje waar niet zoveel te beleven is. Een steakhouse, een italiaan, een MC Donald, een Wendy’s en een Pizzahut, maar geen cafés. Naast het hotel is een IMAX bioscoop, een soort omniversum, waar ieder uur een film draait over de Grand Canyon. Kaartjes gekocht voor de laatste voorstelling van 20.30 uur. Nog drie kwartier om iets te eten, dus dat werd een pizza in de Pizzahut er naast.  De film was echt zeer indrukwekkend. We vlogen als het ware zelf in de Grand Canyon mee met een vogel en we zaten in de boot bij het raften.

Vanavond maar weer vroeg naar bed, want we zijn al weer moe en morgen moeten we vroeg op om naar Monument Valley te rijden. De twee Queensbeden in volle breedte gebruikt.

Vandaag gereden: 20 km

Grand Canyon South Rim, Arizona

Cathy is nog steeds te vroeg wakker, zij zat al om 06.30 uur de mail van thuis te lezen. Peter hield het vol tot 08.00 uur maar langer op bed blijven liggen lukte niet meer. Konden we tenminste weer vroeg ontbijten en op weg naar het volgende hotel. Na het “continental breakfast” (geroosterd brood met jam en een muffin , verder zijn er nog cornflakes of muesli met melk en jus d’orange uit een pak. Dit alles geserveerd op piepschuimen schoteltjes met plastic bestek en piepschuimen bekers.) De koffers maar weer ingeladen, de koelbox weer gevuld met een lading ijsblokjes gingen we weer op pad.

De route voerde ons langs de Oak Creek Road door de bergen naar Flagstaff. Daar hebben we een klein stukje over de legendarisch Route 66 gereden voor we verder reden via de route die de Ranger ons gisteren had aanbevolen. Inderdaad was dit leuker dan de snelweg. Eerst een bochtige weg omhoog de bergen in en daarna eindeloze vlakten boven op het massief. Je waant  je echt op de steppe in de western films. We waren al vroeg in Tusayan, maar konden toch al inchecken in de Red Feather Lodge.  Weer een kamer met twee Queens bedden.  Hier blijven we twee nachten dus morgen misschien even uitslapen.

Nadat de koffers op de kamer waren gezet zijn we gelijk weer in de auto gestapt naar der Grand Canyon.  Met onze Nationale Parken Pas konden we gratis naar binnen. De Grand Canyon bleek wel een heel groot gat in de grond te zijn.  Toen we eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden zijn we gaan wandelen. We hebben een heel stuk van de Rim Trail gelopen ( ± 3 km ).

Wat een uitzicht, echt heel overweldigend, je voelt je daar heel klein. Aan het einde van de Rim Trail hebben we de shuttle bus genomen naar Hermit’s rest zoals de Ranger had aangeraden. We vergaten alleen onderweg steeds uit te stappen op de mooie plekjes en zijn in één keer doorgereden naar de eindhalte. Die was dus niet leuk, dan maar weer terug met de shuttle maar toen stopte die bijna niet meer, dus weer in één keer terug naar het begin punt. Morgen nog maar een keer doen en dan bij elke halte uitstappen voor een foto. De 3 kilometer langs de canyon weer terug gewandeld en onderweg de zon onder zien gaan boven de kloof. Ook deze zonsondergang was weer erg spectaculair. Op de terugweg naar het hotel bij een steakhouse wezen eten. Dat was meer een vreetschuur, mensen stonden in de rij voor een tafeltje. Je kreeg nauwelijks de tijd om je eten goed te kauwen, je tafel moest zo mogelijk weer vrij gemaakt worden voor de volgende gasten. Binnen een uur stonden we weer buiten. In het hotel maar een kopje koffie genomen om wakker te blijven anders komt dit verslag nooit af.

Vandaag gereden: 102 km

Sedona, Arizona

Het was een lastige nacht, veel wakker geweest in onze twee Queens-bedden, wellicht een beetje door de slaap heen, dus toch een jetlag.

Nadat we Red Roof hotel vaarwel hadden gezegd zijn we gaan ontbijten in de Arizona Mills, een groot shoppingcentrum nabij het hotel. Croissant met ei, kaas en bacon en koffie en thee, we waren er aan toe. Op dit shoppingcentrum was geen groot warenhuis aanwezig dus zijn we op de Nav naar een echte WallMart gereden, hebben daar een koelbox, water, bier, ijs en wijn gekocht om ieder geval een koel watertje onderweg te kunnen drinken. Het was inmiddels 37ºC en we moesten nog 125 miles rijden naar de volgende bestemming: Sedona omringd door de Red Rocks.

Na de nodige km’s op de Interstate 17 kwamen we bij de eerste tussenstop aan : Montezuma Castle, een heel oude nederzetting uit het prehistorisch tijdperk, waarbij deze mensen galerijen en kamers  hoog in de rotsen hadden gebouwd, veilig voor de roofdieren en kwaadaardig e medemens. Daar ook de Nationale Parken Pas aangeschaft en op naar de Red Rocks. Op de weg daar naar toe al veel foto’s gemaakt van deze imposante rotsformaties.

In het informatie centrum schoot Cathy een Ranger aan voor wat nadere informatie, maar ze kwam nooit meer terug, had inmiddels voor 3 dagen info meegekregen, die Amerikanen zijn maar wat trots op hun natuurschatten, zeker als er Europeanen  komen kijken.

Eerst de koffers in het Super 8 hotel neergezet om vervolgens snel weer op pad te gaan, omdat de zonondergang de Red Rocks tot iets heel speciaals moet maken. Op verschillende plaatsen en hoogte de kleuren gezien en gefotografeerd. Ook nog bij de Red Rock Crossing geweest waar een doorwaadbare plaats in de ontsprongen rivier is . Hier zijn tal van westerns opgenomen.

Daar ook de zon zien zakken en daarna naar het hotel gegaan om een aperitief te drinken.  Hierna bij Kurt’s gaan eten, een voortreffelijke lever schotel en karbonade genomen. Niet goedkoop maar wel lekker. Om negen uur thuis en weer doodop, maar dat is het tegenstribbelende bio-ritme.  Nu wel internet en de eerste berichten over thuis ontvangen. Het was een zware en vermoeiende dag!

Vandaag gereden: 203 km

Phoenix, Arizona

Om 07.00 uur opgestaan om ons met de koffers in de spits in het openbaar vervoer te begeven. Netjes 3 uur voor vertrek op Schiphol gearriveerd is het wachten in de rij bij Lufthansa. Na een half uur eindelijk aan de beurt, worden we met onze tickets van Lufthansa naar een andere hal gestuurd naar de balie van United Airlines om in te checken. Daar was de wachttijd maar één uur. Eindelijk ingecheckt hadden we nog maar 15 minuten voor een kopje koffie daarna moesten we snel naar  de gate voor een ondervraging door de Amerikaanse security-officers.

Gelukkig vertrok het vliegtuig op tijd en kregen we een gratis upgrade met ruimere zitplaatsen omdat de incheckbalie vergeten was om stoelen voor ons te reserveren.

Na negen uur vliegen in Washington aangekomen voor de overstap. Eerst langs de immigratie dienst, weer een interview. Dan de koffers ophalen en naar de douane. Bij de douane werden we weer weggestuurd, we moesten ons eerst in het kantoor melden voor een extra controle van Peters paspoort. Gelukkig toch goed gekeurd konden we alsnog door de douane en daarna onze koffers weer afgeven voor de tweede helft van de vliegreis. 2 uur wachten op het vliegveld en dan weer boarden, dit keer geen upgrade, wel weer een vliegreis van 5 uur.

Eindelijk in Phoenix aangekomen, de shuttlebus naar het Car Rental Center genomen en de auto opgehaald. Keuze uit een Dodge (rondom beschadigd en met veel kilometers op de teller) en een Kia Optima met maar 3 miles op de teller. Dus met de Kia naar het eerste hotel gereden. Inmiddels was het al 20.00 uur plaatselijke tijd (05.00 uur NL tijd). Koffers neergezet en eerst maar eens een restaurant opgezocht om iets te eten, kippenkluifjes met frietjes en een biertje en een hééle grote cola. Zeer vermoeid intussen om 23.30 uur (08.30 NL tijd) naar bed gegaan, hadden we  toch 25 uur doorgehaald.